Bedröppelt Lars zit besteed aan het onderzoek, rood gezicht, rode schouders, rode borst en een rode rug. Hij was op zaterdag in het buitenzwembad. Met zijn vrienden. Zonder ouders en zonder zon crème. Beide moeten afkoelen. Lars is dertien. Hij kijkt me aan met een mengeling van pijn en wroeging. De moeder werkt, wordt hij vergezeld door zijn oma.
“Je kunt nu niet wat te doen met de” slaat me, zodra ik door de deur. Ik ben blij met mijn patiënten, geven de oma de Hand, zeggen net als mijn naam en laat me het hele verhaal vertellen. Toen ik aan mijn behandeling en begeleiding van orders, zie Lars rond, hou mijn Hand vast met een halve centimeter afstand tot de huid op de rug en het gevoel van het uitstralen van warmte. “Doet het pijn?” Ik heb een vraag. “Je kan het niet geloven, Dokter!”, schnarrt de oma. “Mmh,” knikt Lars. “Konnter alleen mitm natte Hannduch slaap,” zegt de oma, en houdt me in een vochtige theedoek onder de neus. Ik leg meer op Lars, omdat de opa en oma, wat een zon betekent brand voor het lichaam (vocht verlies, problemen met de bloedsomloop) en spreken ook het onderwerp van melanoom. “Zie je, het is je pannenkoeken, pannenkoeken! Habch zegt Ja!” weer, de oma, kranen Lars met de wijsvinger op de kanker van de rode vlek boven het sleutelbeen, zodat, in het kort, een witte stip weergegeven, die is ingeslikt door de roodheid. Lars is een bleke vuur onder de zon. “Nou, vertragen een beetje,’ zeg ik tegen de jongen. “Zonnebrand, kunnen zeer gevaarlijk zijn voor de toekomst. Elke zonnebrand verhoogt het risico, maar nu krijg Je niets, ineens.” Hij ziet er een beetje opgelucht. De oma schudt haar hoofd over zo weinig autoriteit.
Ik beveel hem om veel te drinken om de kamer te koelen en te voorkomen dat een verblijf in de zon voor de komende dagen is het bewolkt graden. Hij knikt, en zal het doen. Een beetje Après-Soleil is zeker goed te doen. “Dan brauchtr voor d School!”, de oma zegt. “Hij was er niet. Vandaag. Vn morgen.” “Oh, dus hij kan zeggen, maar al in de school,” I. “Kan ik,” zegt Lars. “Wenen? Heeft, Ja de hele tijd het doek!”, de oma kwispelend weer met de theedoek, zodat kleine waterdruppeltjes in de kamer. “Oma!”, het aanroepen van Lars. “Verlaten!” “Maar hier moet U niet komen, maar ook ontbloot bovenlijf in, is het dan?” Vraag ik hem. “Nee, hoedenmaker was het dragen van het shirt omdat, heel weits”, nu je zwaaide met een grote rood-en-blauw geruite overhemd. Misschien door de Opa. “Ja, met het shirt. Ook kan worden in de school.” “Maar morgen is hij te blijven van het weer thuis, hebben we niet, Heer Dokter?”, oma hem genegeerd. “Nee, niet echt”, I. “Nee, ik ga naar school,” zegt Lars. De oma roept de beoordeling van de wenkbrauwen over zoveel kennis aan onze kant, maar de meerderheid. Lars trekt omslachtig het shirt, alsof hij wilde voorkomen dat de stof verlaagt op zijn ontstoken huid. Hij blaast op de rechts en links achter de knop bar, zodat de lucht kussen voor de diverse delen van seconden de stof. “Daar!”, zegt de oma, en slaat hem met de theedoek in de handen. “Abba jammer dat de lunch is voor mij vandaag, niet de oren, hoe slecht is het universum.”
Be First to Comment