Press "Enter" to skip to content

Max in de avond

Ik kan niet aan Max.

Hij zit hier voor de J1, krijgen we door middel van de gebruikelijke voorronde, het gesprek door naar het meten, wegen en besteden Onderzoeken. Ben ik kruipend op, tijdens het onderzoek, teksten, om een brug de stilte, hoe doe ik het soms, bij baby ‘ s te kalmeren ze. De vragen zijn favoriete sport, Hockey, met een sisser aflopen in de bedompte lucht van de studeerkamer. Sommige plagen gebeurt, grappen en serieuze Aanvragen voorbij tussen ons. Max is stil, geen voet lui als anders Behaarde, zeggen vaak net zo weinig, maar verwachten om ze te horen. Max zegt niets, want hij heeft iets te vertellen.

Zijn ouders zijn gescheiden, twee jaar geleden, meer verdeeld, zoals overeengekomen, heeft de vader verhuisd, de moeder bleef met Max thuis. Een moeilijke tijd was vervuld voor de behandelend arts, met discussies over buik-en hoofdpijn en school-certificaten. De gewenste begeleiding door ProFamilia in de plaats en de Vereniging van loneparents Max held geweigerd. Hij speelde beter Hockey.

Max is fit, hij is gezond, hij is in het sap, met vier op de tien een torso als een Olympische zwemmer, maar zijn visie op het Ogenblik ziet geen doel in het achterhoofd. Omdat zijn vader had verplaatst, en dat hij het net had gevonden weer contact, is gedood bij een ongeval een half jaar geleden met de auto. De moeder verliest twee keer met je Partner, kan Max worden in deze tijd, geen hulp. De grootouders zijn oud, de vrienden, de hockey spelen van prestaties voor een weekend, het is niet genoeg voor de week.

Ik kan niet aan hem. Ik cirkels rond *het* thema, ik buig me opnieuw en opnieuw aan de splitsing in de weg, hij kan open is of niet. Ik kan niet opstaan. “Dat is goed,” zegt hij uiteindelijk, aan het einde van het onderzoek. Ik knik alleen.

Volgens het onderzoek, Max is klaar om te gaan, komt aan zijn moeder. Ook heeft ze andere dingen aan zijn hoofd, zoals de jeugd het onderzoek van uw zoon toch, we zijn toevlucht neemt in de toelichting van de bevindingen. Goed, de Sport is goed, de school ook zijn, wij bespreken het ontbreken van vaccinatie, we nemen care of Business. Aan het einde van de eerste adoptie komen de clichés, het einde van de afspraak, te bespreken kleine pauzes, met de laatste vragen kunnen worden gesloten, dan gewoon van mij “is Er nog iets anders, iets nodig?” dit is geweigerd door Max ‘ s moeder met een vriendelijke schudden van het hoofd. Ze krijgen allebei. “Zo dan.”

De moeder pakt haar jas uit de garderobe, ga dan naar de Praxistür en blijf je. Max volgde haar, dan blijft hij echter, aarzelt, en komt terug naar mij. “Dank u, dokter,” zegt hij, “tot ziens.”

Be First to Comment

Geef een reactie