U-Bahn-Geneesmiddel

“Waar de kennis van mijn Cola, menno.” Ze duikt in haar oversized schoudertas. Je vriendin zit tegenover haar in de metro. “Sinds wanneer drink Je het meest coke?” “Ik was van de pijn opnieuw en opnieuw als de maag.” Ze houdt de rechterkant. “Echt?” “Ja, Grammy zegt, Pfeffa-thee of Cola. Maar dan Cola.” “En wat is de haast?” “Ik weet het niet, brutale pijn. Hoe zou het Varken, echt. In de ochtend weer. Maar dan weer, brutale, eigenschap, die ik U.” “Hamer…” “Ja, echt. Hoe zou Zaaien. Ik moet een arts.” “Niet Warste?” “Nah, slechts twee weken of zo. Brutaal, zeg ik U, het begint altijd daar…,” ze kruipt met de Hand tussen de Borsten heen en weer, “en dan trekt zo hoog. Mad tot mij komen.” “‘Zegt de dokter?” “Ik was nog niet, zeg ik je. Ik belde gisteren, weet je, zei ik, ik moet een afspraak, dus vandaag, ik zeide: ik Gelast de eerste twaalf… wat is dat nou?” U hoeft niet klinkt: “Tussen de acht en tien… en anders, zei ze. Als ze dat zei. Tussen acht en tien! Doe ik dat, Hé? Is rufsschule B’, kan ik slechts twaalf.” “Maar echt…” “Tussen de acht en tien… en ik deed het niet, na de lunch heb ik nog steeds voldoen aan de’Mätze, kan ik niet Gaan. Pff! Ik ga in de avond, ambulances, kan Je het geloven. De zeef tien uur, dan ga ik. Onderzoek naar mij, toch?” “Om Duidelijk te zijn…”” het. De dokter is er niet meer, op haar zeventiende, kan niet sturen me weg.” “Ja, natuurlijk, in het geval van maagpijn.” “Brutale, ik zeg U, de pijn zou Zaaien doet. Ik ga in de ochtend, de nood polikliniek, zult u in staat zijn om te zien. Tussen acht en tien, zei ze, tss! Chick!” Ze duikt weer in de tas. “Nu is de Fucking coke?”