Communicatie remming

Ik: “goedemorgen, wat is er gebeurd met uw dochter?” Vader: “zal je me vertellen Ja.” Ik: “Ah, heel mooi. En waarom moet je komen?” Vader: “Omdat je een dokter? Ziek?” Ik: “Ja, Verkoudheid, Hoest, Diarree, Braken, Ohrenweh, Zere Keel, Voetschimmels, Depressie?” Vader: “Zieken.” Ik, met het oog op de twee-jaar-oude: “Zo ziet ze er helemaal fit.” Vader: “Hammsese vanavond?” Ik: “nee, hoe?” Vader: “Hatse gewoon door te schreeuwen.” Ik: “u had een koorts?” Vader: “niet dat hamer is niet gemeten.” Ik zucht, mijn handen wassen, en te bereiken voor mijn stethoscoop. Ik: “Zou je de trui en het Lichaam?” Vader: “wat? Het is ziek.” Ik: “Moet ik u onderzoeken?” Vader: “Ga.” Hij neemt de trui en het Lichaam onder de nek tot ongeveer een centimeter aan de voor – sinds de stethoscoop is. Ik: “nee, ga niet.” Ik ben niet tegen mij. Laat de Moment een beetje zwevend door de ruimte. Hij kijkt me verwachtingsvol aan. Vader: “Nu?” Ik: “Zou je uitkleden alstublieft?” Vader: “Damitse nog steeds ziek hier in met uw virus?” Ik: “ik weet niet wat ze heeft.” Vader: “Is Het Niet?” Voordat mompelen, hij trekt uit de Kleine. Het is een twee – tot drie-minuten-onderzoek met een brullende rotköpfigen klein kind, slechts onderbroken door Säuseleien van de vader sprak: “alles is zo slecht, de mens kan geen kwaad” en “dit is al voorbij, dan is de oom is gegaan” en “sieseldiesäuseldidusel”. Ik kan niets vinden. Ik: “Dus alles ziet er goed uit.” Vader: “Kan niet. Het is ziek.” Ik: “niet op dit Moment. Je kan aantrekken.” Vader: “Oorlogen nu?” Ik: “Ja.” Vader: “En voor dat je het geld?” Ik: “Ja.” Ik glimlach, zo vergeef het hem van binnen, misschien dat hij is gestuurd door zijn vrouw. Misschien ben ik ook het verzenden van een vreemde trillingen of andere non-verbale signalen, heb hem open mentale en communicatieve zo weinig. Wat dan ook. Ik druk op zijn Hand – “Als het erger is om terug te komen” – en gaan.

Het onderwerp van “het spreken van de geneeskunde”.