“Bye, Chief.” “Tot Ziens, Dokter.” “Ik ga, dan.” Een van de arts-assistenten na de andere en de chick tot ziens, kieken korte van de deur, elke keer voor een kort Moment, klikte op mijn hersenen, omdat het, voor mij, iemand die in burgerkleding, maar onzin, natuurlijk, zonder de witte broek en de motorkap. “Ja, doei, zie je morgen.”
Ik laat altijd als de Laatste van het zinken van het schip. Ik ken collega ‘ s die u hebt bijgesneden hun MFA zodat deze ochtend zijn de eerste, en in de avond het laatste, dan kunnen mensen voer de Speeltuin, als de Regisseur van de film op een goed bezocht theater. Ik heb nog nooit opgehangen. Duidelijk, er zijn dagen waar ik moet gaan om een afspraak of training, maar de regel is anders: ik zit aan mijn Bureau, de gang, de straatverlichting funzelt op mijn Bureau ligt buiten in het donker, zet ik de feestverlichting voor de beoordeling van de kinderen (een praktijk heeft voor het volgen van een Lux-verordening, Oh Ja!!) omlaag en laat deze in de lamp bij het Bureau. De PC-scherm schijnt nog steeds. Ik wijd mij aan de verlaten Post, de verplichte Kuranträgen en de drie stukjes papier voor het doel van herinneren, deze moeder of de vader.
Ik kan ook een beetje voor mij. Dat is ok. Hij dwingt mij om naar huis te gaan voor het diner, Fru en de kinderen zien Uit – maar het werk is hier, is er eindelijk morgen. Dus beter nu. Morgen een nieuwe toevoeging.
En terwijl ik aan het vullen van de hiaten in de toepassingen, mijn kantoor uren lijst in de PC abarbeite (alles vermeld? niets wordt over het hoofd gezien, noch een diagnostische toets, een belangrijke EBM-cijferige?) en de telefoontjes, afgelopen spoken nog steeds de ene of de andere van de kinderen van patiënten in de voorkant van mijn Centrale cortex. Giuseppe met het cochleair implantaat, vers van dit jaar, en hij Oh-zo-blij met zijn drie en een half jaar, eindelijk de wereld kunt horen. Maria-Theresa, met uw Protheus syndroom, het linker been twee keer zo dik als de één aan de rechterkant, met tien OPs in de zes jaar van zijn leven, maar altijd met een grijns, nu nog mooier met de eerste gebitselement. En Patrick, dat neemt hij met de PEN buis sinds zijn eerste verjaardag, want in weerwil van zijn Operatie aan de slokdarm sluit nog steeds geen vast voedsel meer op de normale manier. Hij is nu al twee jaar, het is een deel van zijn lichaam, en zo trots als hij is, zo trots als hij is, te verschijnen zonder angst in zijn kinderen van de dokter. Wees moedig, hij kan.
De Bewarende U8 vandaag op de roman, die we voor vier jaar na zijn geboorte, de 700 gram (“zeven bars van chocolade!” de moeder altijd zei) is nauwelijks een Survival trust had bloeden in de hersenen, de ogen, de achtergrond te wijzigen, de eerste maand op de ventilator en nog grijnst hij vandaag, door zijn dikke bril op mij – de benen, wankelt door de gang, ok, en hij zal dan hop op één been als de andere, maar **wat?** Voor dit, hij blabs om mijn oren, met zijn chique keer verstandig zijn stem, hij räubert de onderzoekkamer, tatscht alles wat kijkt alleen naar technologie – stethoscoop, Otoscope, schalen, PC, Sonogerät, wekker, telefoon en wil alles weten heel precies, “wat is dit, Dokkor!” Hij zegt altijd Dokkor – zo lang als hij kan praten.
En de voet van mensen. De vele, vele oneven ouders tussenliggende na de Griep-epidemie, de dappere convalescents, en hun kinderen, of ze zijn, want “het is nu echt weer fit”, en, ik kan het hen kwalijk nemen? Omdat de dappere waren nog vers ouders met Vanessa voor de eerste vaccinatie (the Mamas huilen meer en meer als uw dochters!), de moeder, die het kalmeert je tien maanden oude Robin eindelijk zonder eczeem-sporen, na een succesvolle behandeling met corticosteroïden, en is nu een permanente zorg sinds een maand en “hij heeft eindelijk sliep door”. En nog dit. En wat zijn de. En ook. En deze ook.
Ik laat je nu maar hier, de deur dicht, zet de lichten uit, zwaai naar de blauwe dimensie-minder beer van het farmaceutische bedrijf is nul, acht, drie, tien, begroet me in de ochtend en vanavond aangenomen. Bye-Bye, Beer. Terug in de ochtend. Vandaag Is Het Einde. De nacht.
Be First to Comment