instelling: twee kinderen, twee en vijf jaar oud, de kleine speelt met vijf puzzels op hetzelfde moment op de grond, de grote broer is gelegen op het onderzoek en zich vervelen. door de deur en je hoort een typisch tussen de broederlijke gezischel, vooral van de grote, de kleine antwoordt liever met een kleine scanderen. Oh – het is “een beetje een loopneus” en “wat puistjes” (ot vader op de toepassing).
Ik ga de kamer in. de kinderen lachen me op een vriendelijke manier en vader? zittend op een stoel in de hoek, benen gestrekt op het hoofd, op de borst en … slaapt.
“papa?” zegt de jongen. Ik grijns. “papa!” weer. “papa!!” “Ik denk niet dat het wakker worden.” Zeg ik en ga naar de vader. duwt hem zachtjes aan. niets. opnieuw. een beetje ruw. slaperig opent hij zijn ogen. vader: “Oh, dokter. …. ups. wat was dat?” Ik: “, behalve dat je geslapen hebt? nee. niets anders.” vader: “Ja, wissense, als u hier zit, ik geniet van het.”: “omdat het beter is. night shift?” vader: “ne ne, net als dat.”
ok. net als dat in orde is. voor mij Ja. een kan op het moment tussen de in – en slaap de hele nacht door. met mij zou klagen bij de meeste patiënten. tenminste, ik had niet het probleem, die kunnen achterlaten als mijn kinderen in de tussentijd (het onderzoek was het spuiten van de ruimte in ons infectie, met een directe uitgang naar de trap), met een ontsmettingsmiddel, afgezien van computers, printers, schuifladen met verschillende items van de uitrusting van een medische praktijk. Ik zou in staat zijn geweest om de brand een kanon, en papa zou meer slapen.
Be First to Comment