Press "Enter" to skip to content

Je bent een dokter, toch?

Ik ben op dit Feest met Astrid, de kliekjes-vriendin van de top. Er is eten, Running Diner, alle het koken, ga je naar een versnelling van A naar B, iedereen heeft om alles te eten, in het einde, is dronken in het bijzonder. We zijn al in de later avond fase, waar de blaas verslappen, en elke seconde bier eindigt met een bezoek aan het toilet. Interessant is dat Astrid ‘ s ouders, een badkamer met een urinoir. Ik ben het.

Ossi komt. Het kwam van daar (niet) op het moment™, de naam was gewoon zo. Olaf Siebelt. Ossi. Hij draait zich naar de wastafel en het lijkt mij een pee.

“Ik, Je bent een dokter, toch?” “Mmh”, ik doe en mij wijden aan verder mijn behoefte. “Ik ben er ne keer vragen.” Ik zucht innerlijk, of het nu lege blaas, en het adres van een hoek van de achterkant.

“Kan ik Je laten zien?” Zonder te wachten op een antwoord, naar beneden trekt zijn Jeans over een bil. Wanneer moet ik naar de wastafel, blijft voor mij het zicht niet wordt gespaard. Ik negeer hem en mijn handen wassen (maakt je eindelijk, voorafgaand aan het overleg, is het?).

“Kijk,” hij duwt zijn witte huid in mijn richting. Ik draai me naar hem, saldo mijn belang om te kijken naar het absolute minimum. Hij toont mij een aantal schurftige eczeem direct op de Gluteusfalz. “Kunt u daar?” vraagt hij en trekt casual hoog de neus.

Ik maak een kleine beweging met de Hand de broek terug te trekken (het maakt het eigenlijk, God zij dank), dan zet ik mijn vers gewassen met de Hand op zijn schouder en kijkt hem diep in de ogen. “Dokter!”, Ik zeg goedmoedig.

Wat gebeurt dus van alles als … mmh … artsen. Het is al een beetje, maar het was waarschijnlijk mijn eerste consult. Als Een Arts. Ik was in de 2. Semester. Pre-klinische studie fase.

Be First to Comment

Geef een reactie